Ελληνικός Στρατός: Ημέρα 1η

 

 

 

Το ταξί ήταν τεκές αλλά ο ταρίφας δεν έλεγε να σβίσει το τσιγάρο. “Πάλι καλά που τό’κοψα”, σκέφτηκα. Στο ραδιόφωνο μία φωνή παλιού γραμμοφώνου τραγουδούσε “…πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα, πριν να γνωρίσω εσένα…”. Ο μετρητής έγραφε ήδη 4 ευρώ και δεν είχαν περάσει δέκα λεπτά από τη στιγμή που είχα κατέβει από το λεωφορίο πριν μπω στο ταξί. Η ακρίβεια βέβαια ήταν από τα τελευταία πράγματα που με απασχολούσαν εκείνη τη στιγμή. Ο ταξιτζής είχε πάρει πατριωτικά το ζήτημα της εμψύχωσής μου, πράγμα που δεν είχα ζητήσει. Ανάμεσα στις αφηγίσεις του για τα χρόνια τα δικά του μου επαναλάμβανε τη φράση “μη μασάς, δεν είναι τίποτα, θα δεις. Ούτε που θα το καταλάβεις”. Θυμήθηκα έναν γιατρό που είχε έρθει στο δημοτικό για τα εμβόλια και μου είχε πει κάτι παρόμοιο. Γέλασα με τον συνοιρμό. Εγώ συμφωνούσα μηχανικά στις ιστορίες του ταρίφα χαζεύοντας έξω από το παράθυρο, προσπαθώντας να συγκρατήσω δρόμους και μαγαζιά που θα με βοηθήσουν να θυμάμαι τη διαδρομή. “Είναι μακρυά?”, ρώτησα. “Όχι παλικάρι. Και με τα πόδια πας.”. Με την πολυλογία που είχε πιάσει τον ταρίφα, το σχόλιο του αυτό ακουγόταν σαν πρόκληση. Δεν τον άντεχα άλλο. Δεν έφταιγε αυτός βέβαια. Είχα βαρεθεί να συζητώ το συγκεκριμένο θέμα τις τελευταίες μέρες. Όχι άλλες συμβουλές, αρκετά! Όταν φτάσαμε κατέβασα το σάκο από το πορτ-μπαγκάζ και τον πλήρωσα. 8,90€! Στην πύλη ο Α.Μ. με σπασμένο το χειλάκι, αφού ζήτησε τα χαρτιά μου, μου είπε “καλώς ήρθες!” με νόημα. Θυμήθηκα ένα στιχάκι που είχα ακούσει στο γυμνάσιο. “Πέρασα την πύλη, σκόνταψα σε μια πλάκα. Τη σήκωσα και έγραφε την πάτησες μαλάκα.”

Δίπλα μου στεκόταν ένα παλικαράκι μόλις δεκαοκτώ ετών από τα Γιάννενα. “Δεν την παλεύω ρε φίλος”, μου λέει με κινήσεις που φανέρωναν άτομο υπερκινητικό. “Ηρέμησε”, του λέω. “Ούτε μισή ώρα είσαι μέσα κι έχεις ακόμα 364 μέρες 23 ώρες και 30 λεπτά”. “Ναι ρε φίλε…”, μου λέει αφήνοντας ανοιχτή την πρόταση σαν να ήθελε να προσθέσει κάτι ακόμα, αλλά η πρόταση έμεινε εκεί. Μάλλον αυτή η γνωριμία δε θα είχε πολύ μέλλον. Μετά από 3-4 λεπτά μίλησε ξανά. Επίμονος, σκέφτηκα. Μ’αρέσουν οι άνθρωποι με επιμονή. “Το ξέρεις ότι είχα μοϊκάνα μαλλί πριν μπω και το είχα βάψει κόκκινο? Αν δεις φαίνεται ακόμα το χρώμα.”. Αναρωτήθηκα αν τόση ώρα σκεφτόταν αυτό. Μη θέλοντας να του κόψω τα φτερά μιας και φαινόταν πολύ περήφανος γι’αυτήν του την πράξη, του λέω: “Καλή φάση…” αφήνοντας ανοιχτή την πρόταση σαν να ήθελα κάτι να προσθέσω. Μόνο που δεν είχα τίποτα άλλο να πω. Ή μάλλον είχα αλλά δεν ήθελα να γίνω από τώρα εριστικός απαντώντας του: “Βασικά, χέστηκα ρε φίλε. Αν ξεκινήσουμε έτσι, ποιο θα είναι το επόμενο θέμα συζήτησης? Αν ξυρίζουμε τ’αρχ…… μας?”

Απέναντι ένα άλλο παιδί καθόταν σιωπηλό με σταυρωμένα τα χέρια κρατώντας την ακτινογραφία του θώρακός του. Σοβαροφανής, ήθελε να σου περάσει πως ήταν χαλαρός. Αλλά δεν ήταν. Το κατάλαβα από τα μάτια του που κοιτούσαν σπασμωδικά δεξιά και αριστερά λες και τον κυνηγούσε κάποιος. Το μαλλί του ήταν κουρεμένο με την ψιλή. Μου θύμησε τη Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή, όπου αν θυμάστε υπήρχαν δύο καβλωμένοι ρουφιάνοι με ξυρισμένα κεφάλια. “Αυτός ή στρατόκαβλος ή παραπληροφορημένος είναι”, σκέφτηκα. Καλό παιδί τελικά ο Ιάσωνας αν και κολλημένος βορειοελλαδίτης. 

Οι ώρες περνούσαν η μία μετά την άλλη. Πρέπει να ρωτήθηκα τουλάχιστον δεκαπέντε φορές από που είμαι. Για κάποιους η απάντηση είναι εύκολη. Στην περιπτωσή μου πάλι διεγείρει ερωτήματα αυτοπροσδιορισμού, ταυτότητας και κατεύθυνσης. Διαδικασία ψυχοφθόρα. Εγώ τώρα τι πρέπει να απαντήσω? Από που κατάγομαι, που γεννήθηκα, που μεγάλωσα, που μένω τώρα ή που θα μένω σε κανένα χρόνο από τώρα? “Η καταγωγή μου είναι από Σέρρες αλλά έχω μεγαλώσει Θάσο αλλά… αλλά… αλλά…”, τους έλεγα. Κάποιοι ρωτούσαν από που από τις Σέρρες κι άλλοι από που από τη Θάσο. Δε βαριέσαι, σκέφτηκα. Μ’αυτά και μ’αυτά περνά κι η ώρα.

Αφού περάσαμε από διάφορα συνεργεία η ομαδάρχισα μας λέει: “Όσοι τελειώσατε με τους γιατρούς χέρια ψηλά”. Μπορείς να φανταστείς το αστείο της εικόνας δεκαπέντε μαντραχαλέων να τραγουδάνε Χατζηγιάννη…

Μπαίνω στο συνεργείο των ψυχολόγων. “Πως σε λένε?”, με ρωτάει το πράσινο ανθρωπάκι. “Παυλίδης Ανέστης”, απαντώ. “Κάθησε Ανέστη”. “Ευχαριστώ”. Ο πρώτος που με αποκάλεσε με το μικρό μου εκείνη την ημέρα. Μάλλον προσπαθούσε να είναι φιλικός. Ας προσπαθήσω κι εγώ, σκέφτηκα. Είχα ακούσει ιστορίες για στρατιώτες που έβγαιναν κλαίγοντας από τους ψυχολόγους και είχα μία ανησυχία ομολογουμένως. Ρωτήθηκα για τους γονείς μου. Αν είναι καλά. Αν είναι μαζί. Ρωτήθηκα και για τυχόν αδέλφια. Ρωτήθηκα για την κοπέλα μου. Αυτή η ερώτηση με δυσκόλεψε η αλήθεια είναι. “It’s complicated…”,  του είπα, “που να σου εξηγώ”. Φυσικά το αποκορύφωμα ήταν η ερώτηση για τα ναρκωτικά. “Έχεις πάρει ναρκωτικά στο παρελθόν Ανέστη?”. Μου θύμησε συνεντεύξεις όπου σε ρωτάνε για προϋπηρεσία. “Έχετε ξαναδουλέψει στο παρελθόν κ. Παυλίδη?”. Αναρωτιόμουν αν θα χρειαστεί να τα αρχίσω εκεί μέσα. Κι αν ναι, μας τα χορηγεί ο ελληνικός στρατός ή θα πρέπει να τα προμηθευτούμε μόνοι μας? Βγαίνοντας άκουσα το διάλογο μεταξύ του ψυχολόγου και ενός παιδιού. Στην προσπάθειά του να είναι φιλικός λέει ο ψυχολόγος: “Πες μου ένα ονοματάκι.”. Και απαντά ο φαντάρος: “Στην τύχη?!?”. Να πως βγαίνουν τα ανέκδοτα!

Το βράδυ πρόλαβα να ξαπλώσω στο εκστρατείας πέντε λέπτα πριν το σιωπητήριο. “You’re in the army now…”, είπα στον εαυτό μου, “καλώς ήρθες”. Welcome to the Greek Army and have a nice holiday. Έβαλα το iPod στα αυτιά μου και αποκοιμήθηκα. 

 

Featured Song: Timo Maas ft. Brian Molko | First Day